Żal odlatywać

To co miłe szybko  upływa.

Witały nas  deszcze i woda.

Potop.   foto T.Kuzmickas

Nie było szans na latanie to się zaokrętowaliśmy.

Jednak po dwu tygodniach opadów od pierwszego dnia konkursu rozpoczęły się wyścigi.

Rywalizacja podczas zawodów szybowcowych to długotrwała mobilizacja i wielowymiarowe, wyczerpujące  obciążenia. Ciągle są czynniki powodujące brak satysfakcji z wyników, albo obawę o utratę uzyskanej pozycji. Sebastian przywykł do tego, że zawsze jest na celowniku.To nie ułatwia bytu.W zawodach nie jest ważne w jakim stylu osiągnie się sukces – liczy się efekt, toteż często jest stosowana taktyka rzepa na ogonie. Lecąc za dobrym zawodnikiem, uzyskuje się duże szanse na dobry wynik, a nawet łatwą wygraną, bo uzyskuje się uwolnienie od podejmowania decyzji, wyłapania szansy jeśli prowadzący przeoczył dobre wznoszenie, lub popełnił błąd. W Usman na ogół nie było takiej sytuacji. Piloci latali bardzo aktywnie, rzadko w „gęsim szyku”, więc w zróżnicowanych i zaskakujących warunkach termicznych Sebastian bardzo musiał baczyć na to co robi, aby ktoś nie wymknął mu się spod kontroli. Udało się. Uzyskana przewaga gwarantowała mu wysokie zwycięstwo z zawodach, nawet gdyby nie uczestniczył  w ostatnim wyścigu, więc potraktował tę gonitwę jak wycieczkę.

Pogoda w tym dniu była cudowna. Meteorolog  Elmer i Nina Shalnieva  mieli  łatwe planowanie trasy.

Na zakończenie krótki wyścig – 260 km.

Wilgi sprawnie podrywały kolejnych atletów.

Pora iść na start.

Tam trochę gimnastyki/foto Avia Cat/

Popatrz! Nad tiurmoj  / wiezieniem/ jak zwykle piękny cumulus.

foto 3-7 Jana Panova

Na nieskalanym błękicie poranka jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiły białe chmurki dobrej pogody o podstawach ponad 2000m. Pod nimi dobre wznoszenia dla oceny których niezbędny był wariometr o skali większej niż 5 m/sek. Czarnoziem sprzyja nie tylko rolnikom. Zawodnicy szybko pokonywali trasę. Ładne widowisko zafundował obserwatorom Vladas Matuza i Wojtek Puławski. Wykorzystując dobrą pozycję obaj rzucili się do wyścigu o bonusowy punkt jak można było uzyskać za pierwszą pozycję na drugim punkcie zwrotnym. Ścigali się z dużej wysokości lecąc pod koniec z prędkością bliską maksymalnej. O koński łeb wygrał Litwin, ale obaj zeszli do parteru- ledwie 300 m nad teren. Sebastian potraktował ten lot jako okazję do dobrej zabawy i robienia psikusów zawodnikom. To markował dobre wznoszenie między szlakami, to opuścił przedwcześnie dobre 4 m/sek prowokując do szaleńczego wyścigu po bonusowy punkt, albo odwiódł na manowce tych, którzy próbowali zarzucić na niego arkan. On także  zyskał w tym locie wartościową lekcję. Mocne wznoszenia wynosiły w atmosferę sporą ilość wody odparowanej z nasączonego wodą gruntu.

Na ogromnych przestrzeniach Rosji nawet potężne chmury nie wydają się wielkie, toteż gdy ich popołudniowy rozwój osiągnął punkt krytyczny podczas dosłownie kilkunastu minut w wielu obszarach powstały bardzo rozległe i grube ławice odcinające dopływ niezbędnej energii słonecznej,oraz pojawiły się lokalne przecieki z tej powłoki. Ciemne i nieprzeźroczyste lodowe zasłony zawisły pod podstawami. Niżej topiły się w deszcz , zasłaniały widok na trasę. Ponieważ zasłona powstała ze szlaku cumulusowego nie było innej drogi jak w poprzek. Spod chmur w oddali widać było słońce, ale to co rysowało się na niebie było zagadką. Należało wykonać skok długości kilkudziesięciu kilometrów w kierunku miejsca dającego szansę na wznoszenie.

Krajobraz po burzy. Kilkadziesiąt minut wystarczyło, by woda opadła na ziemię i na niebie pozostały już tylko resztki scenerii, która spowodowała tyle kłopotów na trasie. Już po zawodach. Uratowany przed polem , można wracać do lotniska.

Najpierw w cieniu parasola burzy, potem przez deszcz, a w końcu długi przeskok przez słoneczny już obszar, lecz wygaszony silnym wiatrem opadającego podmuchu katabatycznego. Sebastian wytracił 2000 m nim dotarł pod chmurkę dającą szansę na „patok”. Nasi sympatyczni i sprawni juniorzy wyliczyli, że wygrzebał się z wysokości 67 metrów. Jak na ironię szybowce lecące nieco później trafiły z tyłu w komin dnia. Był wśród nich Marek Niewiadomy. Brakło mu kilkudziesięciu sekund, aby awansował do finału światowego w RPA.

Instruktorzy sprawdzają wyniki wychowanków.

Przebieg wyścigów można było śledzić na monitorach i w internecie.

Mała schadzka organizatorów.

Pora na pamiątkowe zdjęcia.

Marek Niewiadomy, Sebastian, z tyłu Tomasz , po prawej na zdjęciu Jakub Puławski.

Dron i czeskie „szpekulanty”.

Serdeczne podziękowania dla gospodarzy i Antona Genadijewicza- szczodrego patrona zawodów  i aeroklubu „Sapsan”.

Gratulacje dostojników

i przypomnienie pełnej treści Mazurka Dąbrowskiego podczas uroczystości zamknięcia Grand Prix.                                                                                                                         Od lewej Vladas Motuza/LT/ , Sebastian Kawa /PL/, Peter Krejcirik/CZ/.

Radość internacjonalna

Kogucik  – symbol waleczności.

Nagrody zgromadzone przez Sebastiana stworzyły znaczny pierjegruz / nadbagaż/.

Potrawy nie tylko przy okazji zakończenia były godne carskiego stołu.

Dziarskie kozackie melodie zachęcają do podskoków.

Ilja – mocny filar klubu.

Kamery przy tym były

i obiektywy też.

Niestrudzeni komentatorzy. Pan z prawej, tłumacz Gorbaczowa, uczestniczył w historycznych zmianach.

Skoro Dzień Zwycięstwa muszą być salwy.

My musieliśmy niestety już o 3-ciej po północy odjechać do Woroneża, bo  Sebastian miał lecieć do Londynu. W Moskwie zafundowano nam jednak wielogodzinne zwiedzanie zakamarków potężnego portu Szeremietiewo, gdyż z powodu parady kończącej cykl obchodów Dnia Zwycięstwa odwołano loty do godzin popołudniowych. Na dodatek jesteśmy lżejsi o 60 kilogramów ponieważ zagubiono obie nasze walizy. Mimo tej przygody z pewnością będziemy  bardzo miło wspominać pobyt wśród bardzo gościnnych ludzi mieszkających u skraju Dzikich Pól.  Tomasz K.

Marina z zespołem wolontariuszy  stale dbała, aby nikt ani przez chwilę nie tracił tempa przybierania na wadze.

Anton i Katia. Operacja foto z  „Arcusa”.

Vitaliy Borovik z Nowosybirska.

Marek i Vlada.

Czasem po wylądowaniu w polu piłką trzeba było wycinać wyjście przez bariery przeciwwiatrowe, aby wyciągnąć szybowiec.

Motuza na polu słonecznikowym- początek dwudniowej epopei.

Nocna akcja ratownictwa -technicznego.

My też mieliśmy swoje atrakcje.

Zespół folklorystyczny z Usman

Jak 52 w akcji.

Pokazy  na zakończenie zgromadziły sporo widzów.Parking i lokalna droga zostały niemal  całkowicie zablokowane przez ich samochody.

Jak 52

Loty w ciasnym szyku podczas turbulencji, zwłaszcza na lekkich samolotach, wymagają mistrzowskiego opanowania maszyn.

Jak telewidzom najprościej wytłumaczyć zasady lotu ?

Miło przylatywać na puste jeszcze lotnisko. Finiszuje „hybrydowy” Jantar Sebastiana.

Brzózki. Symbol Rosji i bardzo charakterystyczna sceneria GP w Usman.

To nie fotografie,lecz artystyczne wizje latania szybowcowego. Dzieło utalentowanego pilota.

Trudno zrobić selfie przy prędkości  ponad 100km/h…