Pod znakiem węża

Przygotowania do lotów rozpoczęły się małą aferą , gdyż ekipę  montującą na lotnisku sprzęt do ważenia szybowców wystraszyły dwa jadowite węże. Polują tu na wiewiórki ziemne i myszy.

W nocy rozpłynęła się linia zbieżności formującą przez dwa dni burze po północnej stronie lotniska  a  ranek powitał nas rześkim przejrzystym powietrzem / zaledwie około 25 stopni C/  i wiatrem od Zatoki Meksykańskiej. Cały Teksas znajdował się w jednorodnej , odświeżonej masie powietrza. Jedynie nad górami Meksyku formowały się burze , które podsyłały od zachodu warstwy cirrusa a w godzinach popołudniowych dała o sobie znać bryza. Organizatorzy wyznaczyli wszystkim trasy w granicach 600 -660 km. Szczegółowe analizy sytuacji meteorologicznej i prognoz pozwalały na postawienie wniosków, iż  możliwe są średnie prędkości w granicach 150 km/godz. więc czas niezbędny do oblecenie tych tras powinien się zamknąć w granicach 4 godzin a najlepszą pora na odejście będzie  między godziną a 14 -14,15.  Wiktor, Sebastian i Tomek startowali dziś na początku kolejki, więc mieli komfort spokojnego rozeznania pogody. Meldowali dobre wznoszenia , ale niepokoiła  gruba ławica chmur wysokich kryjąca pierwszy odcinek trasy. Pierwszy odmeldował się na trasę Wiktor z  klasy otwartej , ale zawrócił , gdyż akuratnie na pierwszym odcinku ich trasy, przypominającej gwiazdę Dawida, utworzyła się bezchmurna luka. Sebastian i Tomek wystartowali  zgodnie z planem o godzinie 14.10, pociągając za sobą ogromne skupisko szybowców, a w dziesięć minut po nich nasza trójka z klasy 18-metrowej. Wszyscy lecieli na południe , wzdłuż granicy z Meksykiem. Barwy  głosu  i charakter rozmów świadczyły o tym, że chłopcy są zadowoleni z przebiegu lotów a szybko słabnący sygnał radiowy świadczył  o prędkości z jaką oddalali się. O panujących warunkach wiele mówi wymiana uwag w gronie naszych pilotów latających na ASG-29.

Mirek- Mam czwórkę / 4 m/sek. wznoszenia/.

– Eee… Tylko trzy i pół -powiedział  Łukasz

-Panowie ! Tu jest piątka… Pięć i pół ! – ponagla Mirek.

-Chcesz to zostań. My lecimy dalej- skwitował dyrygujący grupką  Zbyszek Nieradka.

Ocenił on słusznie, że  są zbyt blisko podstawy  chmur i  straty spowodowane utratą możliwości wykorzystania połączeń chmur, zniweczą korzyść  wynikającą z  zysku wysokości. Z rozmów prowadzonych w parze Dian wynikało, że Tomek nie wytrzymał tempa tej jazdy. Niemcy odlecieli na trasę parę minut wcześniej. Obaj mieli tracker’y . Wmontowano też to urządzenie Sebastianowi, więc była by sposobność bieżącego podglądania walki dwu głównych konkurentów, ale ślad lotu Sebastiana ta prymitywna i zawodna kostka wyprowadziła … do Meksyku. Jednak działało kilkanaście innych  markerów i na podstawie ich , odświeżanych co 1-2 minuty wskazań dotyczących pozycji  i wysokości lotu szybowca i, można sobie było, przy mocnym zaangażowaniu wyobraźni, zbudować obraz zmagań. Walec 18-tek , zwarty, toczył się szybko przez poszczególne odcinki i piloci o planowanym czasie  spłynęli nad lotnisko, fundując widzom piękny widok długiego wianuszka szybowców lądujących co kilkanaście sekund na głównym  pasie. Nasi chłopcy polecieli doskonale. Zbyszek Nieradka wrócił na pozycje lidera, Łukasz Wójcik jest na trzeciej pozycji a Mierek  także przybliżył się do ścisłej czołówki. Sebastian wyrwał się z uciążliwego towarzystwa peletonu. W połowie trasy dogonił Niemców i na przedostatnim boku ,wiodącym przez wzgórza na północy, wypracował sobie znaczącą  przewagę wysokości.Był to moment decydujący, gdyż  nasuwający się od Meksyku układ chmur wysokich , przykrył szczelnie rejon ostatniego  punktu zwrotnego. Duża wysokość pozwoliła Sebastianowi na zaliczenie punktu zwrotnego i powrót na nasłonecznione obszary, a Matias  musiał jeszcze długo walczyć o wysokość pozwalającą na powrót  do domu. Dobry lot Sebastiana pozwolił na odrobienie strat jakie poniósł w stosunku do Matiasa w poprzedniej konkurencji a uzyskana przewaga nad pozostałymi konkurentami wskazuje na to, iż miedzy tymi dwoma pilotami rozegra się walka o prymat.  Tomasz