Znów tam gdzie trudno spotkać kondora.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Trzeba było walczyć o wysokość zwiekszającą szanse na pokonanie skalnego progu, więc Sebastian w towarzystwie Łukasza i Super Mario mozolnie walczyli w krążeniu o niezbędne metry wysokości. Będący nieco niżej Rene Vidal zobaczył prześwit na przełęczy i poleciał do niej. Łukasz przyjął założenie, że Rene z pewnością wie co robi i podłączył się do niego.                                                                                                      Podobnie postąpił Mario. Sebastian zaabsorbowany był robieniem zdjęć i został sam. Akurat zanikło wznoszenie, musił szukać nowego, a na dodatek jego ikonka zniknęła z ekranu. Pilot latający w pobliżu na Nimbusie przekazał nieco wcześniej ostrzeżenie, że w tych górach tworzą się burze śnieżne, toteż z każdą minutą wlokącą się jak drogą przez mękę moje serce wchodziło na krytyczne częstotliwości skurczów. Po przejściu przełączy cała trójka dostała się po stronie nawietrznej w ciąg wzoszeń sięgających 7 m/sek, więc po nawrocie gnali na południe z prędkoscią 220-250 km po bezpiecznejszej stronie gór. Ikonka Sebastian błysnęła nad punktem. Był niżej, bo chmury za przełęczą ktore tak ssały ku górze poprzedników zdryfowały z wiatrem, ale leciał! Wróciłem do normy i już ze spokojem obserwowałem jego gonitwe za porzednikami. Mimo dramatycznych momentów sytuacja była dobra. Aman który w klasyfikacji generalnej zajmował 3. miejsce męczył się nisko lecąc z Holighausem. Sebastian Negel dzielący pozycję lidera z naszym Sebastianem zaplątał się gdzieś w czarnym wąwozie, a trójka uciekinierów nie stanowiła, była daleko w tabeli. Rene Vidal skusił się widokiem chmur nad wawozem i skręcił za przełęczami na starą trasę. Łukasz poleciał za nim, ale tym razem był to błąd.Nim dopadli chmur silne duszenie zeżarło im przewagę wysokości, natomiast Mario i goniący go Sebastian bez przeszkód lecieli bez przeszkód nad nasłonecznionym grzbietem  wprost do 4. punktu zwrotnego na południu.Wysokości się wyrównały, a strata około 20 km odległości zmiejszyła się do 2-3 km w stosunku do Łukasza i Rene, oraz 8 km do Mario. Niby nic. W locie po trasie mogło sie to odwrócić w mgnieniu oka, ale tu piloci zjeżdżali już z wysokich gór do domu mknąć przy stokach z prędkością ponad 200 km/godz. Każdy przyrost prędkości powoduję potegowanie oporów w funkcji kwadratu. Nie podskoczysz. Pozostaje tylko cierpliwe wyłuskiwanie lepszych wznoszeń w prądach zboczowych i korygowanie błędów poprzedzających pilotów około 20 km przed metą  na jednym z grzebieni skalych Sebastian przeskoczył Łukasza. Na dalszych kilometrach, kiedy  pod szybowcem zaczynaja przemykać pierwsze domu przedmieść i trzeba zważać, aby nie wbić się w  podnóże góry, albo zawisnąć na biegnącej równolegle linii wysokiego napięcia  dystans do Rene zmniejszył sie z 1 km na około 250 m. Potem już ślizg tuż nad dachami domów do punktu zwrotnego nad rzeczką, oraz autostradą dolot wzdłuż nich do lotniska ulokowanego w centrum miasta. W sferze kibica podnióśł się wrzask jak na finale Wielkiej Pardubickiej , a komentujący wyścig Spreckey dodatkowo podgrzał atmosferę stwierdzeniem, że Sebastian jest mistrzem nawrotów w punktach zwrotnych i rozgrywaniu dolotu. Zaiste. Po nawrocie różnica między szybowcami z 263 m skokowo zmniejszyła się do 65 i stopniowo topniała. Na mecie było już tylko 49 m po 330 km gonitwy. Tomasz

OLYMPUS DIGITAL CAMERA