Grzegorz, nie Grzegorz , latać trzeba.

Cyklon Grzegorz sieje spustoszenie, ale nie wystraszył szybowników.

Paskudne deszczowe dni zamieniły okoliczne lotniska w błotne wybiegi dla kaczek. Wiatr łamiący drzewa, zrywający dachy i linie energetyczne nie zachęcał do wychodzenia z domu, a tym bardziej do latania na szybowcach które lubią słoneczną pogodę. Dzisiaj nad ranem ustało bębnienie deszczu. W przyczepie przed domem kusił wspaniały weteran wędrówek po Himalajach, ASH 25 z numerem SP-0064, który znów pożyczył Sebastianowi niezawodny Jens Krőger.

W górskich lasach ciągle pohukiwał „Grzegorz”. Żadne z pobliskich lotnisk aeroklubowych nie nadawało się do latania, ale jest Kaniów obok Czechowic z 700 m betonowego pasa ustawionego prosto pod wiatr. 

Prezes Bielskiego Parku Technologii Lotniczych dał przyzwolenie, więc na skraju nieużywanej dziś drogi startowej, mocując się z ciężkimi elementami i diabelskimi porywami syberyjskiego wiatru, zmontowaliśmy z Sebastianem i Piotrem 26-metrowy szybowiec. W normalnych warunkach stresujące byłoby przejście nad wierzchołkami drzew na krańcu tego pasa, ale przy dzisiejszym wietrze wystarczyła 1/3 jego długości, aby długal zawinął „amerykanem” w kierunku gór.

W samą porę, gdyż potężna burza śnieżna znad Ślaska sparaliżowała nawet ruch na drogach przykrywając do ziemi Beskid Śląski i Żywiecki.Wracając z przyczepą musiałem się nawet zatrzymać na poboczu.

Chrobacza Łąka

Na kursie Beskid Morawski

Burze w Okolicy Skoczowa

Sebastian z Piotrem zdążyli się jednak przykleić do zboczy i sprawnie uciec nad Republikę Walaską.

Fala była dostępna niemal przez całą drogę w stronę Rożnova w Czechch.

Podstawy chmur doszły do 1700m. Radhost  w Czechach

Gdzie trzeba było znów przeczekać kolejny intensywny opad.

Jazda powrotna w stronę Andrychowa pozwoliła zapoznać się ze spiętrzeniem podobnym do fali przed pierwszymi zboczami od północy.  A kalejdoskop pogodowy zmieniał się bardzo szybko.  Kilka minut w słońcu  a chwilę później wzdłuż tych samych zboczy trzeba było wracać w śnieżycy.

By nie pchać się w takich warunkach nad teren bez lądowania wrócili nad Żar, by przeczekać nawałnicę.

Po przejściu burzy można było nawet latać nad chmurami korzystając z fali.

Lawirując między burzowymi pułapkami i białymi czapami szczytów na żaglu, w porywach termicznych, a nawet na niewysokich zafalowaniach, wrócili  w rodzime strony.

Wycieczkę do Beskidu Sądeckiego zamknęły za Skawą śnieżne ściany, ale można było baraszkować i przeczekać złe momenty na znanych zboczach. I tu jest przewaga, oraz czar zębatego krajobrazu.

Po paru godzinach długoskrzydły Sebastian  wysadził w Kaniowie  Piotra, a sam wrócił lotem na Żar. Lotnisko powoli obcieka z wody więc będzie można jeszcze próbować jesiennej pogody. 

Tomasz