Ale była poruta

What a drama !

Tymi słowami przywitał się Uli Schwenk z żoną i uczestnikami World Grand Prix w Nowej Zelandii, gdy dostarczono go na lotnisko po ratunkowym lądowaniu w górskiej rzece. To samo mógł rzec dzisiaj Sebastian.Rano wydawało się, że nie ma szans na loty. Podobno pora deszczowa pośpieszyła się w tym roku o parę dni i zawładnęła obszarem zawodów. Parę kilometrów na zachód piloci latają po 1000- kilometrowych trasach, a w Pochefstroom codziennie wiatry, deszcz i burze.

Dziś te ostatnie nie czekały nawet do południa i już rano wykonały obfity lodowo- wodny zrzut na lotnisko,

toteż Sebastian po wytarciu zmoczonego szybowca miał okazję ulepić bałwanka w gorącej Afryce

i  wcielić się w rolę buszmena zbierającego proteiny na posiłek, bo kryjące się pod ziemią smakołyki ratowały się przed utopieniem i wypełzały na powierzchnię.

Po tak obfitych zimnych opadach wygasła termika i rozlazły się chmury, ale organizatorzy postanowili po południu zorganizować krótki wyścig. Lotnisko nadal znajdowało się w strefie tropikalnych opadów, toteż gdy wokół niego na zdjęciach satelitarnych wystrzeliły na nowo burze i rosły szybko jak grzyby atomowe, to ze spokojem udałem się na urodziny córki Sebastiana.Ogromne więc było  moje zdziwienie, gdy nakłoniłem drugą wnuczkę do ukradkowego uruchomienia lap-topa. Lecieli.

Sebastian miał dziś pecha. Musiał odlecieć na trasę 200 m niżej od konkurentów.

Pod ołowianą kopułą niskich chmur hulał wiatr sięgający w porywach 70 km/h,  i stwarzał problemy, aby w poszarpanych wznoszeniach osiągnąć przed odlotem wysokość startu. Na pierwszym odcinku zdołał  jednak odrobić stratę i pierwszy punkt zwroty mijał już w czołówce z przewagą wysokości nad konkurentami. Potem nie wiem co się działo, bo na naszych kresach Rzeczypospolitej ciągle mamy łączność gorszą niż w Nepalu. Obraz internetowy pokazał się dopiero, gdy Sebastian z Niemcem Karowem i Francuzem Abadie walczyli o wysokość niezbędną do wykonania dolotu gwarantującego czołowe pozycje. Prowadzili zdecydowanie z dużą przewagą wysokości nad pozostałymi pilotami. W tym obszarze Afryki nie ma gór ,ale znaleźli i wykorzystali zafalowanie zafalowanie inwersyjne przy silnym wietrze bocznym. Niżej z prawej walczył ambitnie  bardzo aktywny w tym wyścigu Brytyjczyk Davis.Pogodę miał brytyjską, a dzisiaj  w powietrzu rzadko występowały klasyczne wznoszenia konwekcyjne, a jakiś mix fali, rotorów i porwanych podmuchów termicznych.

Sebastian był nieco niżej więc pozostał trochę dłużej we wznoszeniu. To sprawiło, że przypadkowe zafalowanie, które w locie po prostej dało konkurentom niespodziany zysk wysokości i możliwość dolotu jego już nie nosiło. Nie miał jeszcze zasięgu  gwarantującego  osiągnięcie mety, więc musiał lecieć wolniej, a potem wręcz bardzo wolno zmierzać do mety. W jeszcze większych tarapatach był Andy Davis. Zostało mu zaledwie 200 m nad poziom terenu, co przy silnym wietrze rozwiewającym wszystkie nagrzane przez grunt bąble ciepłego powietrza, pozbawiało go bez szans na kontynuowanie lotu. Tuż nad ziemią wykonał manewr jakby miał lądować w terenie. Komentatorzy położyli już na nim krzyżyk. W chwilę potem zaczął się wznosić z prędkością około 2 m/ sek. -Wszytko jasne. Odpalił odrzutowy silnik swojego JS’a !  Potem zaczął krążyć w przyzwoitym kominie. I tu zagadka… Włączył silnik czy nie ? Komin wyniósł go na wysokość gwarantującą szybki dolot do lotniska. Na ostatnim punkcie zwrotnym wyprzedził Sebastiana pędząc ponad 200 km/h, gdy ten wlókł się „na rzęsach” z prędkością maksymalnego zasięgu. Po nawrocie nad punktem dolotowym zostało do mety jeszcze 7 kilometrów, a czołowy wiatr sprawiał , że przemieszczał się względem ziemi ledwie 45 -70 km/ h  utrzymując 120-130 km/h prędkości szybowca względem powietrza. Wysokość topniała. Nie doleci…

Nagle przed niewielkim jeziorem zaporowym przy lotnisku EVO Sebastiana przyśpieszył względem ziemi do 125 km/h.                                                           Wariat ! Będzie wodował ! Widoczne nie uruchomił się mu zawodny silniczek odrzutowy umożliwiający kontynuowanie lotu w takich sytuacjach, a nie ma miejsca do lądowania w buszu na przedpolach lotniska…                                                                                                                                                                     Kosztowna zabawa. Zniszczona radiostacja i przyrządy pokładowe, mokry spadochron, ale szybowiec nie utonie. Przećwiczyło to już paru pilotów w jeziorze pod Żarem.

Jednak na monitorze ciągle był widoczny na tle jeziora znaczek EVO symbolizujący szybowiec  Sebastiana, a nawet zaczęły wzrastać cyferki wskazujące jego wysokość. Najwyraźniej świszcząca dmuchawa wreszcie zastartowała. Komentatorzy też to potraktowali jako uruchomienie silnika. Doleciał. Nazwisko Sebastiana ciągle wisiało w wykazie pilotów, którzy osiągnęli metę, ale długo czekaliśmy w niepewności na informację o uzyskanej prędkości, bo  dopiero ta rubryczka w tabeli świadczyła o pozytywnym zweryfikowaniu zapisu lotu. Wyświetlił się wreszcie wynik potwierdzający, lecz z informacją o karze 148 sekund za… przylecenie poniżej mety. Sebastian pohamował mocną pokusę uruchomienia jeta. Przy zaporze zanurkował do lustra wody. Omal nie zrobił „kaczki” i leciał wzdłuż niewysokiej tamy jak podczas lotów żaglowych na szczycie Żaru. Silny wiatr wydmuchał  go nad koronę zapory i to pozwoliło mu na przeskoczenie drzew grodzących drogę do lotniska.

Kara ta nie miała jednak żadnego znaczenia, bo wyścig ukończyło jeszcze tylko 3 pilotów z opóźnieniem wielokrotnie przekraczającym jego karne sekundy. Sebastian zajmuje obecnie w klasyfikacji generalnej 3. miejsce za Karow’em i Abadie. Dotychczasowy lider Goudriaan poddał się już na 112 kilometrze trasy i uruchomił silnik dolotowy. Spadł na 4. pozycję.  Jutro ostatni dzień emocjonującej i trudnej walki.  Tomasz Kawa.