Los poluje w powietrzu i na ziemi

Matka ziemia nie zawsze jest bezpiecznym schronieniem.

Z pewnością lotnictwo niesie więcej zagrożeń niż gra w szachy, ale w zmaganiach z powietrznym  oceanem pilot wychodzi na ogół obronną ręką. Bolesne w skutkach bywają zwykle niespodziane spotkania z ziemią i tym co się na niej dzieje. Nawet ptak nie może ciągle latać,  a pilot szybowcowy ma wkalkulowane w loty  przypadkowe poznawanie nowych a nie zawsze przyjaznych mu zakątków ziemi.

Udręką  najaktywniejszych pilotów są nocne powroty z przygodnych lądowisk,  konieczność odbywania odległych podróży na trening i wyjazdy na zawody z wózkiem szybowcowym. Na ogół towarzyszy temu deficyt czasu wymuszający przekraczanie zasad logiki, a permanentny niedobór środków nie zachęca do korzystania z hoteli.Mistrzostwa wraz z koniecznym rekonesansem zabierają około 3 tygodni a dojazd i powrót do miejsc odległych kolejne dni , więc robi się ciasno jeśli  jakieś okoliczności opóźnią planowany wyjazd. Tak było niejednokrotnie i tak było teraz przy podroży do Rayskali.  Możemy mówić o super szczęściu, bo niewiele brakło a nie dotarlibyśmy na miejsce zawodów. Wpisując się na czarną listę katastrof dalibyśmy kolejną sensację i temat, którymi żyją ostatnio media

Przy niezwykle  intensywnym eksploatowaniu naszych szybowców  kadrowych przed poważniejszymi zawodami trzeba włożyć wiele wysiłku w usprawnienie sprzętu. Trzeba wykryć i usunąć  usterki. Trzeba zlikwidować  uszkodzenia, wyrównać  i oszlifować powierzchnie skrzydeł, sprawdzić instalacje i przyrządy. Nawet przeoczenie drobnego defektu, lub  niepewne połączenie przyrządu,może zniweczyć wysiłek zawodnika.

Sposobienie „Discusa” zabrało wiele czasu, ale dzięki pomocy zespołu Jurka Biskupa szybowiec został  „wypicowany” i  gdy tylko obeschły poprawki lakiernicze ruszyliśmy w drogę. Limitował nas bilet na prom w Tallinie. Remonty, modernizacje, oraz utrudnienia w ruchu drogowym generowały opóźnienie w podróży, a podobnych można się było spodziewać w innych państwach na dorobku, wiec diabli wzięli planowaną przerwę na odpoczynek. Na Litwie przypadła mi „psia wachta” przy kierownicy. Sebastian położył się spać. W krajach przybałtyckich też były remonty dróg, ale mimo to przy małym nocnym ruchu tempo podróży było przyzwoite. O świcie zbliżaliśmy do krainy w której niegdyś wojował Stefan Batory. Las,las, monotonna droga bez zakrętów i innych pojazdów. Ciepło i komfortowo. Cicha muzyczka,delikatne chrapanie zmęczonego Sebastiana, łagodne światło słońca przebłyskującego przez drzewa i cienkie warstwowe chmury, spokojne mruczenie silnika sterowanego tempomatem, a także świadomość, że nie grozi nam już spóźnienie wprawiły mnie w  błogostan.Byłem pełen zachwytu dla twórców Renault Megane. Zaporożec , który wprowadził mnie w świat motoryzacji, na tak długim odcinku drogi z pewnością już kilkakrotnie zafundowałby mi jakieś ćwiczenia techniczne.  Zacząłem się rozglądać za parkingiem, aby w spokoju odpocząć i zjeść śniadanie. Nagle trzask urywanego lusterka… Błyskawiczne otrzeźwienie, oraz nonasekundowe wybudzenie Sebastiana.                                                                                                               -Zasnąłeś ?! -Tak !                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          A   przed maską samochodu mknie na nas słupek przydrożny i rura ze znakiem drogowym, który podcięty zadziała jak halabarda. Błyskawiczny unik, udało się, lecz  po lewej otwarła się czarna czeluść.                                                                                                                                                                                                                                                                                                             -Boże  ! Czy to już koniec?! O mnie nic, ale co z Sebastianem? Kto będzie wychowywał jego dzieci ?!                                                                                                                                                            To niewyobrażalne jak szybko się wtedy myśli i działa:-Nie ma pobocza a światła nie oświetlają stromej skarpy… Będzie dachowanie ! Trzeba auto puścić w dół , aby było w długiej osi !                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Łoskot  podłogi trącej  o  brzeg skarpy, ale zadziałało. Samochód spada w dół na kołach, lecz tym momencie  w światłach reflektorów rośnie błyskawicznie brzeg rowu. Uderzenie prostopadłe o ziemię  i dobicie przyczepy to nieuchronna masakra.                                                                                                                                                                                       Kolejna refleksja:-Trzeba na skraju rowu złapać kierunek równoległy, ale czy koła wytrzymają i zadziałają?                                                                                                                                            Znów gwałtowny obrót kierownicy. Zadziałało…

Kochane autko stęknęło, mocno zaparło się kopytkami , ale nadrzuciło przód i  zatonęliśmy w chaszczach tocząc się równolegle do wysokiego  nasypu drogi pod zieloną kaskadą ciętej roślinności. Wysprzęglony silnik nadal mruczał spokojnie.Nic się nie zapaliło, nic nie syczało, światła świeciły,lecz  dawały tylko zieloną poświatę w grubej warstwie roślin okrywających samochód. Rozbebeszone lewe lusterko dyndało na  drutach. Nie chciało się wierzyć, ale  to przypadkowe wahadło  nadal odmierzało nasz czas…

-No to po zawodach, ale żyjemy!

Trzeba było ocenić straty. Po zrzuceniu sterty zielska z samochodu odkryliśmy z wielkim zdumieniem, że przód auta i jego koła są nie naruszone. Nawet lampy nie ucierpiały. Nie miałem odwagi przejść do przyczepy z szybowcem. Sebastian stwierdził, że widok wózka lecącego w powietrzu z niewyobrażalnym przechyleniem będzie mu stawał przed oczami do końca życia. Jednak i tu po odchyleniu mokrych chaszczy nie było widać uszkodzeń. Nie zajrzeliśmy do środka. Nasyp drogowy górował nad nami  ponad 3 metry. Nie było  szans na  samodzielne wydostanie się z parowu, skoro nie było nas nawet widać z drogi w tych leśnych ostępach. Na szczęście działał telefon 112. Podano nam numer do ratownika drogowego. Przyjechał oczywiście patrol policyjny, ale tylko pokręcili z niedowierzaniem głowami i pojechali. Ratownik przybył niezwłocznie.Widział niejedno , więc  bezceremonialnie windował Megane  wciągarką po skarpie. Musiałem tylko jak żeglarz na trapezie  balansować swym znaczącym wektorkiem , aby ciągnięty wóz  nie nabrał  ochoty na pokazanie nam obolałego brzuszka.

Z przyczepą było gorzej, bo dłuższa.

Także trzeba było ją wyciągać  stromo po skarpie, gdyż przy bardziej skośnym wyciąganiu z pewnością przewróciła by się.

Oczywiście oparła się  zaraz przodem i tyłem nad załamaniem nasypu, ale piaszczysta ziemia  łatwo poddawała się łopacie formującej wykop. Dopiero na drodze można był sprawdzić wszystko dokładnie.

Samochód stracił tylko część plastikowych osłon spodu i wyglądał jak samolot po wleceniu w chmurę szarańczy.

Przyczepa nie tknięta, a szybowiec opatulony szczelnie bambetlami biwakowymi nawet na cal nie zmienił pozycji i nie doznał żadnego uszczerbku. Sebastian bezwiednie zwarł do kupy dyndające elementy lusterka i odnaleziony element świetlny. Połączyło się wszystko i nawet  bez problemów lusterko dało się osadzić na swoim miejscu.

Wszystko działało bez zarzutu, więc można było kontynuować podróż. Wypatrywany wcześniej parking,  który pozwoliłby na wypoczynek,  był zaledwie 300 metrów dalej. Senność minęła bezpowrotnie. Na prom dotarliśmy z dużym zapasem czasu.

Oglądając się wstecz muszę stwierdzić, że mój Anioł Stróż nie nudził się ze mną już od wczesnego dzieciństwa towarzysząc mi w na ziemi i w powietrzu podczas licznych perygrynacji na różnych kontynentach. Jak dotąd zawsze był  niezwykle czujny i skuteczny.