Mortuś trenuje starty

Dla dzieci i dla mądrych dorosłych.

Agent Mortuś donosi:

A ja myślałem, ze w Prowansji zawsze świeci słońce. Tymczasem dzisiaj pan od pogody był cały w paseczki od wyświetlanych chmurek na zdjęciu z satelity.

Obiecał że nie będzie padało, ale chmurki bardzo szybko wyłączyły światło.

Po odprawie Szef dostał dzisiaj karteczkę z tajną misją i czerwoną kosteczkę która miała przekazywać do bazy wykonanie misji.  Ale pogoda się popsuła i agenci nie wykonali zadania.

Szef najpierw trenował start, a potem poleciał na trasę ale lataliśmy tak blisko skałek i tak nisko, że musiał zawrócić.

Poleciał znowu do Włoch!!! Jak tak dalej pójdzie to ja wysiadam bo nie lubię makaronu, tylko mango. W Barcelonette znowu góry były dla nas za wysokie a szef chciał chyba odwiedzić kolegów na lotnisku. Mogło się to skończyć lądowaniem, a ja nie wziąłem piżamki!

Potem zaczął na mnie polować sęp, więc się schowałem pod poduszkę i już wolałem wcale nie oglądać widoków za oknem, bo było bardzo brzydko od tych chmurek.

Cały czas było bardzo daleko do domu i nie mogliśmy z tej dolinki wylecieć, więc polecieliśmy jeszcze dalej na wschód i tam był „żagiel”. Nie do końca wiem o co chodziło, bo jeziorko pod nami było malutkie i nie było na nim żadnych żaglówek, ale szef był zadowolony.

I ten żagiel  znowu wyniósł nas bardzo wysoko. Wiatr z doliny uderzał w skały i odbijał się do góry porywając nas i kilka mniejszych ptaków których już nie musiałem się bać. Na tych skałach były pełno takich domków z malutkimi okienkami i trójkątnych murków. Szef mówi, ze tu stawiali armaty. Chyba strzelali do tych słoni co tu kiedyś chodziły na wojnę.

Pooglądałem sobie wiele skałek z bliska.   Pięknie były pofalowane, jak makowiec u babci Rufiego albo łyżeczki w szufladzie.

Na dole za jeziorkiem był jakiś wielki krokodyl zrobiony też ze skały.

Wolałem już stamtąd polecieć bo trochę się go bałem.  Gdy już byliśmy bardzo wysoko, szef wreszcie zawrócił. I dobrze, bo zaczynał sypać śnieg a w stronę naszego lotniska było bardzo ciemno i trochę się bałem że zostaniemy gdzieś bardzo daleko. A ja lubię spać tylko w schowku w samochodzie, bo tam jest cieplutko.

Odwiedziliśmy jeszcze białego konika, też zrobionego z gór i potem już bardzo szybko poszybowaliśmy do domu. Oj, bardzo szybko, bo inny szef, od układania trasy kazał lecieć nad mostek w rzece za wysoko i potem było mocno z górki do samej mety.

Dzisiaj szybowiec śpi w hangarze. Tak mu ciepło, że śpi nawet bez piżamki!