Kolejny pieszy zwiad.

Bezczynność zabija,więc nie wolno sie poddawać.

Nasz szybowiec błądzi nadal gdzieś po Indiach a Sławek, który tyle trudu włożył w logistyczne przygotowanie wyprawy, nawet nie widział z bliska Himalajów. Nie widział, bo przez kilka dni deptał ścieżki w Katmandu wędrując między różnymi biurami, a niebo nad tą metropolią rzadko odsłania widok na okolicę. Ponieważ w ostatnich dniach zamglenia szczelnie wypełniały przedgórze Himalajów nie ucieszył także oczu pięknymi widokami jadąc wraz Krzyśkiem Stramą z Katmandu do Pokhary. Jet stream omiatający szczyty wyssał wczoraj mgły i niskie chmury przesłaniające panoramę, toteż udaliśmy się na wycieczkę do podnóża Annapurny i Fish Tail.

Początkowo asfaltową drogą, która od tej jaka łączy Żar z Żywcem różni się tylko w tych miejscach w których woda, lub osuwiska przerwały jej ciągłość. Dalej kolebaliśmy sie około 20 km prawdziwe górską drogą.

Jest to wąski kamienisty i zapylony trakt, z przeprawą przez bród, oraz serpentynami wspinającymi się nad przepastnymi ścianami.

Przy spotkaniu samochodów na wąskich odcinkach trzeba wycofać się, lub przystanąć na skrawku ziemi nad przepaścią. Należy mieć dużą wiarę w to, że skiba podpierająca koła nie oberwie się pod ciężarem wozu i lepiej wtedy nie zerkać w dół. Na dodatek nasz terenowy indyjski wehikuł miał sprawny hamulec tylko w prawym przednim kole, więc przy hamowaniu na asfalcie zawsze trochę trawersowaliśmy.  Zostawała nadzieja, że kierowca jeździ już długo takim samochodem i przy powrocie poradzi sobie z siłami grawitacji przez hamowanie silnikiem. Trakt kończy się przy grupce kamiennych chat przytulonych do pociętego tarasami stoku.

Dalej kamienna ścieżka i schody. Budulca nie brakuje. Ruch jak na deptaku. Przeważają azjatyckie grupy trekingowe, których uczestnicy dziarsko machają kijkami a sprawni miejscowi młodzieńcy taszczą przed nimi ciężkie toboły z plecakami.

Mieszkańcy gór ciężko pracują na tarasowych poletkach, aby zebrać ziarno na swój kawałek naan.

Tu blednie nasz polonocentryzm. Nauka w szkole zaczyna się już w wieku 3 lat i trwa 10 lat! Chociaż klasy w takich górskich osadach liczą kilkoro uczniów raczej myśli się o zakładaniu nowych szkół a nie o likwidacji istniejących.

Kładzie się duży nacisk na naukę języka angielskiego, toteż z każdym, nawet  nie sięgającym kolan berbeciem, można odbyć prostą konwersację w jezyku Szekspira. Pracują nawet dzieci. Rozczula widok małych dziewczynek mozolnie wycinających drewno na opał za pomocą czegoś na kształt ciężkiego sierpa i znoszących urobek w ogromnych koszach podtrzymywanych przez taśmę opasującą czoło.

Nic więc dziwnego, że pracowici i tani robotnicy z którymi łatwo się można porozumieć, są rozchwytywani przez firmy budowlane w różnych częściach świata. Ten skalny chodnik to jedyna droga łącząca rozsiane po okolicznych górach osady, pola, oraz pastwiska.

Przemieszczają się więc po nim także liczne stada kóz i owiec, oraz karawany objuczonych mułów tuptających dziarsko po kamiennych płytach za swym przywódcą. W przypadku takiego spotkania trzeba baczyć, aby nie stanąć od strony przepaści, bo człowiek nie ptak i fruwać nie potrafi. Totalne zaskoczenie wywołuje widok anteny satelitarnej na dachu chatki pokrytej kamiennymi płytami, oraz pastuszka konwersującego przez telefon komórkowy z poganiaczem mułów. Nawet w takiej dziurze nie ma kłopotów z zasięgiem sieci a rozmowy są 10-krotnie tańsze niż u nas. W tym kontekście będę chyba musiał zmienić operatora skoro pan z Ery na skargę, iż nawet w domu nie mam sygnału raczył wyjaśnić, że pokrycie jest, ale czasem nie ma połączenia z siecią. Wiadomo. Jak jest zima to jest mróz.

Uciążliwa jazda i wysiłek włożony w dość długie podejście zostały nagrodzone zapierającymi dech widokami na świętą górę hinduistów Machhapuchre i skrzące się brylantowymi refleksami szczyty zdradzieckiej Annapurny.

Miotełki śniegu porywanego ze szczytów i drobniuteńkie ruchliwe strzępki rotorów na błękicie dawały świadectwo, iż to był ten dzień w którym można było bez wielkiego trudu zmierzyć rozległość wysokich Himalajów. Szkoda…

Dziś odnalazł się nasz kontener. Dotarł wreszcie do granicy z Nepalem. Jest więc szansa na to, że wkrótce będziemy czyścić piórka ptaszyny przyprószone w długiej poniewierce przez świat. Jednak także dziś opuścił nas kolejny filar ekspedycji- Sławek Piela. Podobnie jak Krzysztof Trześniowski musiał wrócić do swych obowiązków zawodowych zanim nasz orzeł zostanie wypuszczony do swobodnego lotu.   TK