Nie szumcie drzewa nam

Moje trzy grosze do przedostatniej konkurencji.

Wreszcie ciepło, ale każdy ma już dość wiatru i na usta cisną się słowa :-Nie szumcie wierzby nam…Wprawdzie partyzanckie działania mamy raczej  już za sobą, bo już chyba naprawiliśmy wszystko co było do naprawienia i uładziliśmy swoje sprawy, lecz deprymujący wiatr nie milknie i zmienia zawody w loterię. Niebo bez skazy, przez większą część dnia depczemy uszy własnego. Błota zmieniły się w pękający czarny beton gdyby nie wiatr, to przy takim nagrzaniu gruntu nawet na bezchmurnej byłoby przyzwoite  latanie, ale w koronach drzew parkingu ciągle huczy jak w górach przy wietrze halnym a po wyschniętych polach ścigają się zagony pyłowe.Przy takiej pogodzie w Polsce  nawet podczas zawodów nie zdejmuje się kłódek z wrót hangarów. Chory na nieuleczalny optymizm task setter ciągle wyznacza ambitne trasy i zmiany zadań na starcie stały się codziennym ceremoniałem. Wczoraj starty otwierali piloci klasy światowej i club. Mieli jeszcze w miarę normalne warunki pozwalające na osiąganie wysokości rzędu 800-1200 m nad terenem, ale piloci klasy standard już po odczepieniu bawili się w agrolotników i spuszczali nadmiar balastu. Warunki pogarszały się szybko, bo wiatr od północy porzucał górą cieplejsze powietrze a przy ziemi zwiewał te warstwy, które miały ochotę uformować komin.Pełzali z prędkością turystów rowerowych a o wyniku decydowało przypadkowe trafienie w lepszy komin.  Dlatego na zdjęciach wykonanych przez Sebastiana widoczne są pola i kombajny a rzadko pojawia się horyzont.

Dziś jeszcze gorzej. Nasilił się wiatr, nadal bezchmurnie , choć wzdłuż wybrzeża i dzisiejszej trasy ślizga się gigantyczna burza. Miejmy nadzieję ,że  jej kowadło nie przykryje obszaru lotów. Czołowi piloci klasy standard szachowali sie wzajemnie, żaden nie miał w tych warunkach ochoty do oddania konkurentom  paru minut na  wstępie a zawodnicy bierni woleli być prowadzeni przez pola minowe błękitów.Wszyscy zbili się w jeden rój, ale kilkakrotne próby osiągnięcia położonej pod wiatr linii mety i odejścia na trase choćby z 500-600 m sprowadzały się do tego iż przed osiągnięciem linii towarzystwo trafiało w komin w którym krążąc wracali do punktu wyjściowego. W pewnym momencie Sebastian rzucił nawet hasło, aby nie odchodzić na trasę a z pewnością nikt się nie wychyli. Dopiero bodaj za bodaj 6-tą  próbą to wahadło trafiło na komin za linią startu i przekroczyli ją dryfując w krążeniu  na wschód z wiatrem.Główni rywale nie odmówili sobie oczywiście możliwości  urwania kilku minut  na starcie. Gdyby, jak niegdyś, wyznaczano trasy docelowe,lub otwarte piloci mieliby bezpłatny i szybki dolot nad plaże Atlantyku , ale to nie te czasy i czeka ich ciężki powrót pod szalejący wiatr. Podobna sytuacja powstała w klasie światowej , toteż czarno widzę  możliwość ich powrotu na lotnisko, bo super komórka  burzowa nasila wiatr,a do jej skłębionego centrum dającego szansę na jazdę wzdłuż czarnej ściany,jak to praktykuje się u nas, bo  nie ma do niej żadnego dostępu.Nawet nie widać jej pod rozwiewanymi górą pióropuszami, oraz pasmami chmur średnich i niskich, uformowanych wokół jądra tego giganta.

Wietrzny finał.

W końcowej  fazie konkurencji wszyscy uczestnicy wyścigów spotkali się pod bardzo rozległym pióropuszem kowadła burzowego. Choć ziemię szczelnie krył cień paradoksalnie poprawiły się warunki, gdyż  burza mieszająca atmosferę dostarczyła chłodu i wilgoci. Powstał niezły galimatias. W pewnym momencie Sebastian i Tomek Rubaj przekonani, że Michałowi pomyliły się kierunki usiłowali zawrócić go o 180 stopni. Choć Michał postanowił już wracać  i wykonał nawrót  to miał przez chwilę wątpliwości , czy faktycznie nie pomylił stron świata – o co łatwo po tej stronie globu. Gasnące w cieniu wznoszenia i nasilający się wiatr wystawiły na mocną próbę pilotów i skomplikowały obliczenia dolotów. Kto choćby raz zakrążył w  fazie dolotu, to długo musiał  odrabiać straty, albo przegrywał z wiejących w nos złośliwcem. Tomek i Sebastian nerwowo kalkulowali decyzję, bo nie mieli zapasu wysokości, ale po mistrzowsku rozegrali tę partię i  zdołali odebrać  rywalom ukradzione na trarcie minuty. Darius z Litwy dostarczył widzom dreszczyku  emocji , bo jego szybowiec znikł z pola widzenia przed płotami o drogą na skraju lotniska. Wglądało na to , że wbił się w tę przeszkodę, lecz gdy rozległo się chóralne:-Ooojjj… przeskoczył szczupakiem nad przeszkodę i opadł na murawę lotniska. Nie odważył się na taki karkołomny manewr lecący obok  Jez Hood  i osiadł na polu soji. Walkę z wiatrem przegrali też piloci klubowi. Na lotnisku wróciło tylko kilku pilotów, wśród  nich reprezentujący Hiszpanię książę Alvaro de Orleans – Burbon.   Tomek  Krok był pewny dolotu z 21 km , ale musiał zadowolić się możliwością wylądowania w kręgu dolotowym a Paweł Wojciechowski był zmuszony do sprawdzenia  wcześniejszych pól. Nie miał szczęścia Michał. Choć zawrócił wcześniej od kolegów w polu nawrotów, nie zdołał doturlać się do mety. Jędrzej wraz z kilkoma innymi pilotami wylądował na oddalonym o 50 km lotnisku Tres Arroyos. Wystartowała po nich  w  wielką paradą para samolotów holujących, ale ku zdumieniu oczekujących na nich szybowników, piloci samolotów holujących pokręcili się tylko po lotnisku i odlecieli z powrotem, bo … nie mieli wystarczającej ilości paliwa. Kuba Sprinter , wynalazca nowej triatlonu lotniczego na który składa się: lot szybowcem, krótki bieg, rzut loggerem, wylądował  także w tym rejonie, lecz poza lotniskiem. Na szczęście właściciel nie zamknął jeszcze pola a  zespół Sebastian przybył na miejsce  przed zachodem słońca, toteż  choć 5 – ciu pilotów zaliczyło znów poligon polowy, kolację mogliśmy  zjeść  wspólnie.  TK

TK