Wśród piasków i nafty

A jednak można latać nad skrawkiem pustyni.

Zawody szybowcowe na pustyni, w przestrzeni 5×5 km, to jak wyścigi Formuły 1 w większym garażu. Warunki nie pozwalają na rozgrywanie normalnych konkurencji wśród wieżowców Dubaju, dlatego królewskiej dyscypliny sportów lotniczych miało nie być w obecnych World Air Games. Lecz od czegóż entuzjazm i otwarte głowy. Roland Stuck przed laty wniósł pomysł zorganizowania wyścigów szybowcowych Grand Prix/ pierwszy światowy finał w St.Auban 2005 r/ a teraz podsunął pomysł rozgrywania turniej ślizgów szybowcowych parami. Dlaczego nie. Czym to się różni od wyścigów na trasach narciarskich, saneczkowych, czy podobnych wyścigów. Przecież nawet lądowanie na celność jest kategorią rywalizacji w innych dyscyplinach sportowych. Przedyskutowano podstawowe założenia z uczestnikami mistrzostw w Varese. Wykonano tam pierwsze loty próbne i oto mamy emocjonujące konkurencje. Do udziału w WAG wytypowano tylko 6-ciu pilotów. Jest to : Amann Werner z Austrii, Galetto Giorgio z Italii, Hollighaus Tilo z Niemiec, Mracek Roman z Czech, Vidal Rene z Chile i Sebastian. Wielki to wyróżnienie, bo lotnicze show jest transmitowane na cały świat. Eliminacje do finału będą się odbywać metodą turniejową.

Zawodnicy latają na dwu nietypowych Discusach 2 z klasy standard o skrzydłach wydłużonych do 18m. Są holowani parami w pobliże linii startu. Muszą na wysokości 1000 m punktualnie przeciąć wirtualną linię startu z prędkością 170 km/h, a potem ścigać się nad lotniskiem po 20 km trasie na 4 odcinkach ograniczonych dwoma wirtualnymi cylindrami nawrotów. Meta miała być na wysokości 30 m, ale w przededniu pierwszego wyścigu zmieniono w szybowcach przyrządy rejestrujące parametry lotu i nie można z ich pomocą ocenić wysokości na mecie,

więc ku radości zawodników można ścigać się do samej ziemi – z efektownym low pas przed metą. Wszelkie odchylenia są karane, a nie wlecenie do cylindra nawrotów dyskwalifikuje. Szybowce dociąża się do jednakowej wagi. Wyścigi wydają się bardzo proste, ale wbrew pozorom jest tu wiele elementów wpływających na ostateczny wynik. Na mecie różnice między szybowcami są często na „koński łeb”. Trzeba bardzo rozsądnie rozplanować trasę i gospodarować wysokością, bardzo precyzyjnie meldować się na starcie i dokładnie, szybko,wykonywać nawroty w cylindrach. Tu występuje spore ryzyko kolizji szybowców gwałtownie manewrujących przy prędkościach około 200 km/h. Do tego dochodzi loteryjka przypadkowych podmuchów termicznych i wiatru, co wpływa zasadniczo na parametry lotu.Trzeba wielkiej precyzji pilotażu, wiedzy, intuicji szybowcowej i sporo zadziorności.

Holowanie szybowców do wyścigów i na akrobację wykonują w Dubaju tylko 2 samoloty. Dzisiaj była kolizja czasów z akrobatami szybowcowymi. Jakiś miłośnik lotów w pozycji nietoperza wypadł z pontonowego pasa i zakłócił ruch na tej morskiej promenadzie, więc powstało opóźnienie  i zdołano rozegrać tylko 4 wyścigi.

Miał pecha Giorgio Galetto / w kabinie a przy nim Mracek/, bo zawiodły go instrumenty, więc przegrał inauguracyjny wyścig z  Amannem. Bardzo ostra i emocjonująca była walka Sebastiana z Tilo. Długo nie wyświetlano wyniku tego wyścigu, toteż miałem obawy czy w tej walce obaj nie popełnili błędów przy ostrych nawrotach i nie zaliczyli wyścigu. Okazał się jednak,że wszystko jest O.K. Sebastian pewnie pokonał rywala. Mracek wygrał z Vidalem, a Tilo odegrał się na Galetto. Pogoda w tych obszarach nie zawodzi, więc jutro dalszy ciąg walki.

Roland Stuck w roli woziwody. Wzruszenie ogarnia gdy się porówna sylwetkę tego wspaniałego pilota i działacza sportowego z mafiozami dyscyplin kultywujących złotego cielca. Tomasz K.