Zima nie odpuszcza.

Chłód z północy, czyli z Polski.

Wydawało się, że wreszcie będzie można się rozpędzić, bo przy północnym spływie chłodnego powietrza słońce miało duże pole do popisu. Gdy podgrzewa się chłodną atmosferę konwekcja jest bardzo intensywna. Na ziemi są bardzo duże kontrasty termiczne pomiędzy wciąż jeszcze nienagrzanymi miejscami a tymi które pali wiosenne słońce.

Niestety. Z północy znów napłynęło zbyt wiele wilgoci i ta zasnuła niebo w całej dolinie Martina uniemożliwiając na wiele godzin lot na północ. Tam właśnie prowadziła dzisiejsza trasa. Z kilkoma kolegami poczekaliśmy 45 minut z nadzieją, że słońce osuszy chmury, ale niestety nic takiego się nie stało i właściwie najlepsze chwile na pokonanie tego fragmentu trasy były na samym początku, gdy dopiero co nasunęła się wilgotna masa.

Nie było rady. Po tym jak spadliśmy na samym początku do parteru należało poprzestawiać punkty w obrębie dozwolonych obszarów i polecieć do samej granicy Czech a potem na Węgry. Gdy przelatywaliśmy powtórnie koło Prievidzy, Tomek Chudoment oddzielił się od grupy i postanowił wystartować jeszcze raz. Była szansa, ze za kolejne kilkadziesiąt minut pogoda wreszcie się poprawi i będzie można polecieć na północ. Oznaczało to powrót po 17:00 , ale można było liczyć , ze przy takiej chwiejnej masie pogoda utrzyma się do samego zachodu słońca. Wiatr był słaby i nie powinien rozbijać wieczorem słabych kominów.

Najlepszy odcinek mojej trasy, to była okolica Magury Prievidzkiej, Trencina i Zoboru. Dalej na południe było już słabiej i dopiero w Nowych Zamkach i na Węgrzech natrafiłem ponownie na noszenia ponad 2m/s. Wróciłem samym skrajem TMA Bratislava, bo niestety wilgoć, która ścigała się z nami po trasie doszła już do okolicy elektrowni atomowej Mochowce i było tam zbyt ciemno. Końcówka jak zwykle gorsza niż można się było spodziewać, bo zawsze nasila się wiatr w nos i zawsze dolot wypada w poprzek szlaków. Taki już urok.