Zmiękły nam skrzydła, ale nie odpadły.

[fb_button]

Wejście nad wysokie Himalaje nie będzie łatwe,

 można to było zauważyć już podczas lotu rejsowym samolotem.  Silna inwersja zatrzymuje zwykle prądy termiczne na granicy roślinności u podnóża głównego pasma i wierzchołków przedgórza. Wypełnia to zamgleniami doliny i dusi Katmandu. Zauważyliśmy, że rano w czystym powietrzu świeżo powstałe chmury formują się wysoko w pobliżu wysokich ścian, które pierwsze są ogrzewane porannym słońcem, a po południu rusza intensywna termika w dolinach, która stopniowo zacienia podnóże głównego pasma i zamyka chmurami doliny. Wiatr bryzowy w kierunku gór dostarcza nowych porcji wilgoci i dlatego po południu podstawy obniżają się.  Aby rozpoznać tajniki tutejszej pogody wsłuchujemy się w opowieści pilotów z Avia Club Nepal. Ruszyliśmy też na rekonesans pieszy, na Sarangkot z którego rozciąga się piękny widok na okolicę i wysokie góry.

 

Przy wchodzeniu na wierzchołek napotykamy dość stromą ścianę zasłaną kolorowymi płachtami paraglajtów, z której co kilkadziesiąt sekund odrywa się kolejny kolorowy motyl, dołącza do roju wirującego nad jeziorem i okolicznymi wzgórzami. Ku zaskoczeniu już po paru krokach słyszymy: – Cześć Sebastian. To Stan Radziszewski z Australii. Nie chodził w Polsce do szkoły, ale posługuje się pięknym literackim językiem. Od niego dowiadujemy się, gdzie można spotkać innych Polaków latających na paraglajtach. Obserwacje zmagań pilotów paralotni z grawitacją uzupełniamy następnego dnia robieniem zdjęć poklatkowych i bezpośrednimi obserwacjami z przełęczy w miłym towarzystwie dzieci i kóz miejscowego gospodarza.

Wieczorem, korzystamy z zaproszenia na spotkanie z grupą polskich pilotów zorganizowanym przez Pablo. Mówimy tylko po polsku co jest miłe tak daleko od domu. Tu dowiadujemy się wielu interesujących informacji i słuchamy opisów przygód. Zazdrościmy im komfortu, oni swoje skrzydła pakują w plecak i bez oglądania się na łaskę celników, urzędników mogą wędrować w najdalszy punkt świata i latać. Gdzie nie da się dojechać wejdą na piechotę. Nasze sztywne skrzydła ciągle są uwięzione w stalowej skrzyni, a Sławek Piela niczym dziesięcioręka Kali uzbrojona w telefony miota się między biurami Kathmandu. Nie ma łatwego zadania, bo musi dopilnować każdego ogniwa długiego łańcuszka i każdego najprostszego działania. Kontynuując rekonesans z pewną dozą niepewności skorzystaliśmy z zaproszenia nowo poznanych przyjaciół do lotu z wykorzystaniem miękkich skrzydeł.

 Dylematy były poważne, ale tato – po gruntownym remoncie kardiochirurgicznym u prof. Wosia- doszedł do wniosku, że skoro rok w rok spotyka się pod Giewontem na zawodach narciarskich, w których biorą udział jego utytułowani koledzy z metalowymi wstawkami w biodrach, kolanach, a inni po usunięciu pewnych zbędnych albo źle funkcjonujących organów, to z entuzjazmem przyjął także to wyzwanie. Przeżycia były bardzo sympatyczne, miło było zapoznać się ze specyfiką lotu „młodszych braci”. Zdumiewające , że trzeba było czekać od początku rozwoju lotnictwa do lotów w kosmos na stworzenie skrzydła bez kawałka drutu czy drewna. Ogromne wrażenie robi możliwość latania na wyciągnięcie ręki do czaszy sąsiada w kominie termicznymi i bezpośredni odbiór powietrznego żywiołu.

Tu czuje się i słyszy każdy podmuch, można rozmawiać z kolegami i krzykiem przeganiać orła z drogi, bo ten zajęty iskaniem pcheł z kupra nie patrzy gdzie leci. Pablo i Maciej zafundowali nam porcję mocniejszych wrażeń w akrobacji (spirala, SAT, wingover itp.), która jest trochę odmienna od tej do jakiej przywykliśmy. 

Przez większość lotu patrzyłem na świat przez wizjer aparatu a to nie służy błędnikowi, więc niewiele brakło a zachował bym się jak Chińczyk, którego potrafi zmęczyć już sama jazda samochodem na startowisko. Na taką okoliczność nasi koledzy wyposażeni są w odpowiednie plastikowe torebki. Te loty przyniosły nam dużą porcję kolejnych obserwacji i możemy dzięki temu lepiej zaplanować odlot z Pokhary w wysokie góry. Miejmy nadzieję, że już z użyciem sztywnych skrzydeł. 

Chwilowo zamieniliśmy Everest Gliding na Everest Paragliding. Firma ta jest jedną z dwudziestu, które oferują loty w tandemie nad Pokharą dla licznych grup turystów, głównie z Chin i Japonii. Polacy są na tym rynku od kilku lat. W grupie Everest Paragliding lata Maciej Zientara który woził tatę i Pablo – Paweł Tomaszewski z którym ja wisiałem pod jednym płatem. Lata tu też wspomniany już Stan Radzikowski, „Spike” – Michał Gierlak, aktualnie najwyżej sklasyfikowany polski pilot w rankingu FAI, Krystian Weiss zapuścił korzenie na dobre, bo poślubił uroczą Nepalkę Sunito. Był też Paweł Chrząszcz, Robert z Sopotu i Robert z Bielska, który wsławił się filmem z lądowania w zaspie i nocowaniem wśród skał. Napędził tym trochę strachu kolegom. Piloci Paralotniowi to niezwykle sympatyczna grupa lotników. Są tu ludzie z całego świata, a traktują się jak jedna rodzina, choć jest konkurencja pomiędzy firmami. Spotkać tu można takich wagabundów jak Tom z Australii, facet z dwoma doktoratami, który w swym życiorysie ma autentyczne walki w klatce na Dalekim Wschodzie, a jest człowiekiem o wielkiej kulturze i gołębim sercu. Osiadł w Nepalu, gdzie buduje dom i do czasu pomaga ludziom jako paramedyk. Po lotach wieczór spędziliśmy w prawdziwie europejskim mieszkaniu Macieja i Pabla. Przy lampce australijskiego wina i kolacji przyrządzonej przez gospodarza syciliśmy oczy pięknymi obrazami kosmicznych i suchych krajobrazów z drugiej strony Himalajów. Dolina Kali Gandaki najgłębsza na planecie, przecina główne pasmo Himalajów. Maciej pojechał tam na motocyklu, gdy droga się skończyła wdrapał się na 5000m. Nad ta odległą i dziką krainą podczas jego wyprawy tydzień temu, królował szlak cumulusów na wysokości 8000m ocierając się o szczyt Dalaughiri, co uwiecznił na wspaniałych fotografiach. 

SK i TK

 

PS. Mała rada, nie ziewajcie podczas lotu z pilotem który potrafi robić SAT, wingover ….

target=”_blank” rel=”nofollow nofollow”>