Co się stało?

[fb_button]

Szybownictwo to sport dla ludzi myślących.

Na podium piloci polskich szybowców: GP14 i dwu Dian.

Po dwu tygodniach niezmiennego prowadzenia w tabeli mistrzostw i mozolnym wypracowaniu sporej przewagi punktowej nawet najgroźniejsi rywale Sebastiana pogodzili się z faktem, że pierwsze miejsce jest nie do ugryzienia. Płynęły już z wielu stron gratulacje, ale świadom różnych sytuacji odpowiadałem jak trener Górski:-Jeszcze piłka jest w grze. Mimo pogodnego poranka było pewne, że niewielkie są szanse na rozegranie konkurencji,bo niemal cała Europa upstrzona była burzami i deszczowymi chmurami, a do lotniska toczył się szeroki walec z nowymi dostawami wody.

Mimo to optymistycznie nastawieni gospodarze zdecydowali się na rozegranie 11. konkurencji.

Diany Włochów.

Początkowo planowano trzygodzinny w wyścig AAT w obszarze ograniczonym trzema kołami nawrotów,

Jose Damiano z Argentyny

ale gdy nad lotnisko zaczęły się nasuwać pierwsze chmury frontu skrócono zadanie do 2 godzin lotu i 2 obszarów nawrotów. Dla Sebastiana plan był bardzo prosty – bezpiecznie i biernie trzymać się grupy.Wiadomo było, że w ukształtowanej podczas wielu dni sytuacji, żaden pilot z medalowych pozycji w tabeli nie będzie podejmował ryzyka i będą stosowali podobną taktykę, bo do tego skłaniała pełna pułapek pogoda.

Motuza

Z kolei taki loteryjny układ stwarzał Litwinowi Motuzie szansę do sięgnięcia po brązowy medal, toteż wytrawny zawodnik postawił wszystko na jedną kartę. Odleciał na trasę natychmiast po otwarciu startu i doskonale wspierany przez mocny zespół naziemny nieźle sobie radził w lawirowaniu między burzami.Inni też nie zwlekali i gromadnie przemieszczali się na zachód do koła nad Dunajem. Cała medalowa trójka najwyraźniej usatysfakcjonowana swymi pozycjami wiozła się rozważnie z czołowym peletonem. Rozległa burza spychała całe towarzystwo ku Serbii, więc ostrożnie przemykali się między burzą a granicą. W północno-zachodniej części koła nawrotów pojawiło się po przejściu pierwszej fali opadów przejaśnienie z anemicznymi obłoczkami. Formowały się nizęj z powodu spadku temperatury i dużej wilgotności ziemi po przejściu frontu. Piloci skorzystali więc z szansy kontynuowania lotu i oddalenia się od granicy.

Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego Sebastian zamiast wieźć się spokojnie w grupie podjął się nagle ryzykownej funkcji szlakowego. Co chce w ten sposób osiągnąć ? Nad lotniskiem, w połowie trasy do drugiego koła, była ostatnia chmurka umożliwiająca wyczekiwanie na poprawienie się pogody za szybko dryfującym ku Rumunii frontem. Taki przystanek pod jej podstawą stwarzało szansę na powstanie kolejnej chmury z zasilającym ją wznoszeniem i wydłużenie odległości, bo na powrót do lotniska w kończącym się limicie czasu nie było szans.

Tymczasem Sebastian, a za nim konsekwentnie pretendent do srebrnego medalu Uli Schwenk, oraz Sebastian Riera z Argentyny, któremu taki układ gwarantował brązowy medal parli dalej po trasie. Doszli niemal do ściany deszczu i wylądowali obok wygodnej do ściągania z terenu szosy.

Uradowany kolejnym złotym medalem, ruszyłem z Grzegorzem Peszke i jego małżonką pole po tryumfatora.

Ten przywitał nas jednak z kwaśną miną w przeciwieństwie do emanującego radością Argentyńczyka, który wylądował 50 m obok.

Foto A.Czop

Okazało się, że jest poważny powód do takiego nastroju i stosowanej taktyki. W najbardziej krytycznym momencie przy granicy trzeba było nabrać wysokości na 60 kilometrze trasy. Jedyny aktywny cumulus stał akurat nad jej zębatym odcinkiem. Po węgierskiej stronie było jeszcze wznoszenie możliwe do wykorzystania, lecz wymagało to bardzo precyzyjnego pilotowania. Gdy Sebastian włączył powiększenie obrazu w komputerze pokładowym, jego wyświetlacz zamienił się w migający białymi kreskami ekran telewizora Wawel z początków rozwoju TV, a musiał krążyć dalej. Nie był więc pewien czy w okresie przed ponownym pojawieniem się obrazu nie dotknął linii granicznej. Przekroczenie granicy choćby o metr skutkowało tym, że przeleciane przez niego kilometry  liczono by tylko do tego miejsca.Teraz szybka kalkulacja. Jeśli nie naruszył strefy, każdy wynik w grupie cementuje podział medali. W przypadku zatrzymania jego licznika, a ukończenie wyścigu przez Schwenka, lub osiągniecie z peletonem dystansu około 150-160 km musiałby z Ulim zamienić się krążkami. Inni mu nie zagrażali. Na szczęście konkurenci nie wiedzieli o dylematach Sebastiana. więc bez wahania cała grupa pilotów poleciała za Sebastianem. Deszczowy opad wystudził ziemię na tyle, że nie znaleźli już żadnego wznoszenia i usiedli na polach wokół naszego reprezentanta.

Choć pobieżne wyliczenia podczas drogi powrotnej z pola wskazywały na to, że nawet w przypadku dotknięcia granicy Sebastianowi zaliczono by około 60 km a  Uli usiadł między 130-140 km trasy. T0 gwarantowało, że z 200 punktowej nadwyżki zostanie jeszcze około 30 punktów przewagi. I tak było, ale okazało się ,że niespodziankę zrobił jeszcze Litwin Motuza. Lecąc nieco z boku znalazł wznoszenie, które wyniosło go z tyłu do wysokości 2 tysięcy metrów i zamienił ją na odległość lecąc z wiatrem do końca strefy. To podnosiło punktowe za ilość zaliczonych kilometrów.

Długo nie było wyników. Komisja skrupulatnie analizowała loty i przeliczała punkty.Sebastian podczas feralnej niespodzianki przyrządu nawigacyjnego przekroczył granicę o 6.5 metra! Uli też był  jednym skrzydłem w Serbii, ale kadłub jego szybowca z rejestratorem był przed linią, więc jemu upiekło się. Dopiero w trakcie pożegnalnego bankietu zakończenie analiz, więc podskoczyłem z radości i uściskałem dyrektora zawodów Andreasa Gyongyosi, gdy przyniósł dobrą dla nas nowinę. Pozostało jeszcze 3 punkty przewagi. Sebastian po raz 12-ty mistrzem świata!

Nie krył radości także zawsze wesoły Uli, bo jest omal mistrzem świata.

Gdyby nie wykonał kręgu dla obejrzenia miejsca a zaryzykował lądowanie z prostej na kolejnym polu, to nie usłyszelibyśmy podczas zakończenia słów i melodii naszego hymnu.

Najlepsi kibice świata, Argentyńczycy, entuzjastycznie fetują brązowy medal Sebastiana Riera. Ambitny i dowcipny Vladas Motuza awansował na miejsce 4. i oznajmił, że zmienia imię na Sebastian.

Następne mistrzostwa tej klasy rozgrywane będą we Włoszech.

Zwycięstwo w w mistrzostwach świata to także tryumf polskiego szybowca GP14 i jego twórców.

Po latach nieobecności wróciła na szybowcową arenę reprezentacja Łotwy w osobie Waldemara Gavars/z tyłu/. Opiekowali się nim konstruktor LAK’a  Vytautas Maciulis i jego małżonka.

Chyba nikt nie ma wątpliwości jaki kraj reprezentują ci młodzieńcy.

Przy takiej pogodzie, żal było wracać z do chłodnej i wilgotnej części Europy.  Tomasz Kawa.